Gjatë agresionit të Izraelit kundër Gazës deri më tani, Autoriteti Palestinez (AP) ka munguar dukshëm.
AP nuk ishte pjesë e sulmit të udhëhequr nga Hamasi më 7 tetor të vitit të kaluar, gjë që është e kuptueshme pasi nuk e identifikon veten si një forcë e armatosur e rezistencës. Organizata për Çlirimin e Palestinës, e cila supozohet të përmbajë një kuadër kombëtar gjithëpërfshirës dhe udhëheqje për rezistencën, është reduktuar ndjeshëm nën administrimin e presidentit Mahmud Abbas.
Megjithatë, në spektrin midis zhvillimit të rezistencës së armatosur dhe vëzhgimit pasiv, siç ka bërë AP në muajt e fundit, kishte një gamë të gjerë veprimesh që mund të ndërmerrte.
Ngjarjet e 7 tetorit i kapën të gjithë në befasi, përfshirë AP-në, e cila kuptoi se shkalla e sulmit do të çonte në një përgjigje të paprecedentë izraelite.
AP ndoshta supozoi se kjo do të rezultonte në eliminimin vendimtar të Hamasit si një fuqi ushtarake ose sunduese në Gaza, dhe u përshtat me këtë kuptim duke miratuar një pozicion neutraliteti negativ, duke pritur atë rezultat në mënyrë që të mund të merrte kontrollin e Gazës me financa të bollshme ndihme për rindërtim.
Ky qëndrim ndaj agresionit ndaj Gazës nënkupton thuajse heshtje nga ana e AP-së dhe pranim indirekt të situatës aktuale. Disa ditë pas sulmit të 7 tetorit, Abbas dënoi Hamasin. Ai gjithashtu akuzoi Hamasin se i dha Izraelit një justifikim për të sulmuar Gazën.
Gabim fatal
Vërtet, Autoriteti Palestinez nuk mund ta ndalonte luftën – por thirrjet e tij për t’i dhënë fund luftës, kryesisht me gjysmë zemre dhe vetëpromovuese, nuk çuan në ndonjë veprim politik. Kështu, AP e gjeti veten në linjë me boshtin Jordani-Egjipt-Saudi-Emirate, i cili e sheh luftën si një të keqe të domosdoshme, veçanërisht nëse i jep fund sundimit të Hamasit në Gaza.
Ky paragjykim, në një moment kaq historik, ka degraduar pozitën globale të AP.
Disa mund të pyesin: A mund të kishte mbajtur Autoriteti Palestinez një qëndrim tjetër? Gjithmonë ka mundësi të tjera. Në këtë rast, AP duhej të kishte kërkuar një formë të unitetit palestinez, të cilin Hamasi ka të ngjarë ta mirëpresë mes përpjekjeve për ta izoluar dhe demonizuar atë.
Forca të ndryshme lokale dhe rajonale kanë bërë propozime në këtë drejtim. Por AP, në përpjekjen e saj për të zëvendësuar Hamasin në drejtimin e Gazës, ka penguar të gjitha përpjekjet e tilla.
Ky ishte një gabim fatal. Kryeministri izraelit Benjamin Netanyahu dhe qeveria e tij e ekstremit të djathtë, e cila dëshiron të eliminojë Hamasin, nuk e pranojnë AP-në si një alternativë, duke besuar se një Autoritet Palestinez i unifikuar në Bregun Perëndimor dhe Gaza mund të përbëjë një kërcënim politik për sundimin e tyre. Një udhëheqje e unifikuar palestineze do të ishte gjithashtu një hap i rëndësishëm drejt shtetësisë palestineze.
Për më tepër, shmangia e zgjedhjeve nga AP e bëri legjitimitetin e saj një kartë në duart e fuqive të jashtme, veçanërisht të SHBA-së. Slogani i një Autoriteti Palestinez “të rinovuar” është alternativa e preferuar e Amerikës ndaj zgjedhjeve periodike, për sa kohë që ky rinovim koordinohet me Uashingtonin. Kjo e bën PA një të burgosur të pozicionit amerikan, që përkthehet në pozicionin izraelit.
Në gati tetë muajt e luftës së Gazës, qëllimet e Izraelit janë penguar vazhdimisht, përveç nëse qëllimet përfshijnë vrasjen e mijëra palestinezëve të pafajshëm. Hamasi mund të mos sundojë kurrë Gazën si dikur, por do të ketë dorën e sipërme në përcaktimin e asaj që do të vijë më pas.
