Të shënosh dhjetë gola kundër një kundërshtari është më tipike për një ligë kombëtare, sesa për një Kupë Bote (klub apo ekip kombëtar), por nuk është e pamundur të imagjinohet. Fitorja 10-0 e Bajernit ndaj Oklandit ka vetëm një precedent të ngjashëm në ndeshjet e Kupës së Botës që topkëmbën: Kupa e Botës 1982 në Spanjë, kur Hungaria tronditi historinë duke mposhtur Salvadorin 10-1!Në turneun spanjoll, globalizimi ishte tashmë një faktor, edhe pse përfaqësimi ishte i kufizuar në 24 ekipe pjesëmarrëse. Okland (Zelandë e Re) tani plotëson ekzotizmin që përfaqësoi ekipi salvadorian në vitin 1982, pasi kishte marrë pjesë tashmë në Kupën e Botës 1970 në Meksikë, ku u larguan pa shënuar asnjë gol. Hungaria dhe Salvadori ishin shortuar në të njëjtin grup me Argjentinën dhe Belgjikën, dy “përbindëshat”.
Më 15 qershor 1982, stadiumi “Nuevo” në Elçe (ora 21:00) priti një ndeshje që dukej e pabalancuar. Realiteti i tejkaloi pritshmëritë. Përgatitjet për ndeshjen ishin tërësisht të pabarabarta. Hungaria qëndroi në një hotel pranë plazhit të San Juan. Salvadorianët, të cilët përballeshin me probleme politike në vendin e tyre, arritën të dërgonin vetëm njëzet lojtarë në Spanjë, dy më pak se ekipet e tjera. Çdo gjë për të kursyer pak, edhe nëse ishin vetëm dy bileta avioni. Menuja e argëtimit të lojtarëve përfshinte një vizitë në “El Corte Inglés” (një nga qendrat tregtare kryesore në Spanjë edhe sot) dy ditë para ndeshjes.
NJË SAUNA NË FUSHË – Blerjet e shumta nuk e ndihmuan Hungarinë të qetësohej. As temperatura prej 33 gradësh nuk u bë pengesë. Problemet u shtuan për salvadorianët, sepse nuk mund të kalonin një numër të caktuar ilaçesh përmes doganës së aeroportit. Trajneri Pipo Rodríguez mezi priste ndeshjen hapëse, duke shpresuar të bënte “një rol të mirë. Kemi pasur përvoja të trishtueshme nga frika se mos na shkatërronin”. Nuk është se Hungaria ishte një fuqi e madhe. Përkundrazi, ishin kohë të paqarta në Europën Lindore dhe ditët e Pushkashit ishin “varrosur” nga politika nën ndikimin sovjetik. Për atë Hungari flitej nëpërmjet Toroçik dhe veçanërisht Nilasit, një mesfushor teknik dhe elegant. Bajerni – Ndërsa skuadra bavareze, një specialiste në “masakrat sportive”, i shkatërroi neozelandezët me gjashtë gola në pjesën e parë, skuadra hungareze kishte arritur të kishte një epërsi prej vetëm 3-0 në pushim. Pastaj erdhi një ortek i papritur. Pjesëmarrja në stadium ishte gjithashtu misterioze. Ndeshja filloi me 19,750 spektatorë dhe përfundoi me 36,975. E gjithë kjo u pa nga presidenti i FIFA-s i kohës, Zhoao Havelanzh. Rezultati përfundimtar 10-1 i tejkaloi rekordet e mëparshme: fitoren 9-0 të Hungarisë ndaj Koresë së Jugut (Kupa e Botës 1954) dhe fitoren 9-0 të Jugosllavisë ndaj Zairesë (Kupa e Botës 1974).
NJË DRIBLIM ‘MAGJIK’ – Hungaria fitoi ndeshjen, por një lojtar filloi të tërhiqte vëmendjen dhe ai ishte nga Salvadori. Në listën e rezultateve ai ishte González, një sulmues krahu i aftë. Ai njihej si i vetmi që krijonte rrezik përpara portës hungareze. Ai ishte i vetmi lojtar nga ekipi i tij kombëtar që fitoi notën ‘2’. Javë më vonë, González nënshkroi për Kadiz. Që atëherë, ai do të njihej si “Magjiku” González.
KARTA E UJIT TË PIJSHËM… – Për t’u dhënë fund anekdotave, gjyqtari i ndeshjes ishte Jusef Al-Doj nga Bahreini. Vendimi i tij më i diskutueshëm ishte shfaqja e kartonëve të verdhë ndaj Nilasit dhe Fazekas në minutën e 74-të për shkak se kishin pirë diçka në vijën anësore! Supozohej se ishte ujë, dhe Federata Hungareze e Futbollit njoftoi një ankesë kundër këtyre ndëshkimeve. Salvadori arriti të ndalte valën e “tërbimit” në dy ndeshjet e mbetura të Kupës së Botës. Belgjika fitoi vetëm me diferencë shumë të vogël (1-0), dhe Argjentina, me Maradonën, Kempesin, Bertonin e të tjerë, mundi të arrinte vetëm një fitore 2-0 ndaj rivalit modest. Ato ditë ndryshuan karrierën e González (Salvador). Është e vështirë të imagjinohet e njëjta gjë me ndonjë lojtar të Oklandit.
