Një herë një deve dhe një dhelpër u bënë miq shumë të mirë. Ato do të kërkonin ushqim së bashku dhe do të argëtoheshin.
Një ditë duke kërkuar ushqim, ata panë një fermë, por u desh të kalonin lumin për të arritur atje. Deveja dinte të notonte, por dhelpra jo.
Kështu deveja tha: “Ti mund të ngjitesh në shpinë time dhe unë do të të përcjell përtej lumit.”
Dhelpra ishte e lumtur dhe hipi mbi shpinën e devesë. Së shpejti ato të dy kaluan lumin dhe morën rrugën për në fermë. Me të mbërritur në fermë, dhelpra kapi një pulë ndërsa deveja nxori disa perime të freskëta.
Dhelpra e gëlltiti shpejt pulën e saj, por deveja ishte e ngadaltë në ngrënjen e perimeve. Pavarësisht se dhelpra e vuri re këtë, ajo tha: “Mikja ime, kur të mbaroj së ngrëni, jam mësuar të këndoj. Tani do të këndoj.”
Deveja u tremb dhe tha: “Mos këndo… Unë nuk kam mbaruar së ngrëni perime dhe nëse këndon tani fermeri do të të dëgjojë dhe do të jemi në telashe.”
Dhelpra nuk e dëgjoi dhe filloi të këndonte, nuk vonoi shumë dhe fermeri doli duke vrapuar me një shkop shumë të madh..
Dhelpra ishte e vogël dhe iku shpejt, por deveja ishte e ngadaltë dhe mori shumë goditje në këmbë dhe shpinë para se të mund të shpëtonte nga fermeri.
Kur deveja u kthye në lumë, dhelpra po e priste. Deveja u mërzit shumë me të dhe e pyeti: “Pse këndove, kur unë isha ende duke ngrënë ushqimin tim?”
Dhelpra u përgjigj: “Sepse është një zakon… Tani më lër të të hip në shpinë që të mund të kthehemi.”
Deveja nuk tha asgjë më shumë dhe e la të ngjitej në shpinë. Deveja ngadalë filloi të ecë përtej lumit dhe sapo arritën në gjysmën e rrugës në lumë, deveja ndaloi dhe tha: “Kur të mbaroj së ngrëni, jam mësuar të lahem.”
Duke dëgjuar këtë dhelpra u tremb dhe ata ishin në mes të lumit ku uji ishte i thellë dhe dhelpra mund të mbytej lehtësisht. Ajo iu përgjërua, “Të lutem.. Mos u laj këtu. Nëse lahesh këtu, do të mbytem në lumë.
Deveja e injoroi atë dhe ia uli shpinën thellë në lumë derisa dhelpra humbi shtrëngimin e saj në shpinë dhe filloi të pluskonte e pafuqishme kundër rrymës së shpejtë.
“Me ndihmo..!! Më ndihmo..!!”, bërtiti dhelpra.
Deveja u ngrit dhe tha: “E kupton tani?? A nuk të vjen keq që për shkak të egoizmit tënd jam rrahur nga fermeri.
Dhelpra bërtiti, “Po.. Po.. e kuptova gabimin tim.. Tani të lutem më fal..”
Duke parë këtë deve, ndjeu keqardhje dhe notoi pjesën tjetër të rrugës përtej lumit dhe u ngjit në breg mbi barin e ngrohtë.
Morali:
Njeriu nuk duhet të sillet egoist dhe të sillet me vetëdije gabimisht kundrejt dikujt, atëherë të tjerët mund të bëjnë gabim me ju… Prandaj kini kujdes se si veproni me të tjerët.
/shkollaesuksesit.com
